“มึงกับป่านแปลกๆ ว่ะณุ” ศุภโชคพูดขึ้นหลังจากที่ภาณุวิชญ์อาสาไปส่งปราญติญาที่หอพักก่อนจะกลับมานั่งดื่มที่ผับกันต่อซึ่งตอนนี้เพื่อนผู้หญิงยังคงพูดคุยกันอยู่ที่ร้านอาหาร พวกเขาสามคนเลยขอแยกมานั่งดื่ม
“กูก็ว่ามันแปลก” เขตแดนก็เห็นด้วยกับศุภโชคอีกคน
“เพื่อนไปส่งเพื่อนมันแปลกตรงไหนล่ะ”
“แล้วทำไมมึงไม่ยอมให้กูเป็นคนไปส่งป่านว่ะ” เขตแดนถามเพราะในตอนแรกพี่ปราญติญาบอกว่าจะต้องกลับก่อนเพราะต้องไปขึ้นเวรเขตแดนอาสาไปส่งหญิงสาวที่หอแต่ภาณุวิชญ์กลับรีบเป็นคนอาสาและบอกทุกคนว่ามีธุระต้องไปทำต่อ แต่เขตแดนก็รู้ว่าเพื่อนไม่มีธุระไปทำอย่างที่บอก
“ก็กูคุ้นเคยกับเส้นทางดีให้กูไปส่งนะไวกว่า” ภาณุวิชญ์รีบอธิบายเหตุผลเพราะรู้ว่าเขตแดนชอบขับรถหลงทางอยู่บ่อยๆ
“เหตุผลมันก็พอฟังขึ้นนิดหน่อย แต่กูว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้นมึงคิดแบบกูไหม” เขาหันมาถามศุภโชคเพื่อหาคนสนับสนุนความคิดของตนเอง
“อืมกูก็ว่ามึงชอบป่านว่ะ”
