ภาณุวิชญ์หายออกไปจากห้องและกลับมาอีกครั้งในตอนเย็นเขาพาปราญติญาไปทานอาหารค่ำแต่ทั้งสองก็พูดคุยกันเท่าที่จำเป็น
เมื่อกลับมาถึงห้องต่างฝ่ายต่างก็เงียบ ปราญติญาเอาหมอนและผ้าห่อมออกมานอนที่โซฟาแต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมและอุ้มเธอกลับมานอนบนเตียงอีกครั้ง
“เราต้องคุยกันนะป่าน”
“ป่านไม่อยากจะคุย”
“ไม่อยากคุยแล้วอยากทำอะไรล่ะ”
“อย่านะณุ” ปราญติญาร้องห้ามเมื่อจู่ๆ เขาก็พลิกตัวขึ้นคร่อมเหนือร่างเธออย่างรวดเร็ว
“ผมไม่อยากเห็นป่านเป็นแบบนี้เลย ผมขอโทษนะ”
“ลงไปจากตัวป่านเดี๋ยวนี้นะ”
“ทำไมล่ะ”
“ป่านไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับณุแล้ว”
“แต่ผมอยากยุ่งเราคบกันไหมเป็นแฟนกันไหม”
“อย่าลืมสิว่าข้อตกลงระหว่างเราก็แค่คู่นอน แล้วตอนนี้ณุก็ไม่มีอะไรจะมาบังคับให้ป่านนอนกับณุได้แล้ว”
“ผมไม่ได้บังคับแต่ขอร้อง ถ้าป่านอยากจะไปจากผมจริงก็ขอให้คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เราจะมีความสุขด้วยกันนะป่าน”
ภาณุวิชญ์ถามแต่เขาไม่รอฟังคำต
