ป่าไม้รอบตัวเขาเงียบสงัด แต่ในใจปุณณ์กลับเต็มไปด้วยความหนักใจ ทุกก้าว ทุกการตัดสินใจ ไม่ใช่เพียงเพื่อธุรกิจ แต่เพื่อความถูกต้องและความเป็นตัวตนของเขาเอง
สายลมพัดเบาๆ ผ่านใบไม้เบาๆ เสียงนกร้องยังดังอยู่เป็นระยะ และกลิ่นไม้สดทำให้บรรยากาศรอบตัวสงบแต่ใจของเขากลับวุ่นวาย
สายตาของเขามองไปเรื่อยๆ แต่สมองของเขา ย้อนกลับไปหลายปีก่อน ครั้งนั้นเขาได้รู้จักจันทร์เจ้าเป็นครั้งแรก เธออยู่ในฐานะจิตอาสาดูแลเด็กพิการทางสายตา ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่พิการทางสายตาที่หนึ่ง เขายังจำได้ชัดเจนถึงภาพเธอ รอยยิ้มที่อบอุ่น มือที่อุ้มเด็กเล็กๆ อย่างอ่อนโยน และแววตาที่เปล่งประกายด้วยความตั้งใจจริง มันทำให้เขาเผลอมองโดยไม่อาจละสายตาจากเธอได้
ปุณณ์ยังจำได้ว่าเขาแอบมองเธอหลายครั้ง
เด็กสาวคนนี้บริสุทธิ์…จริงใจ…ไม่เคยคิดเอาเปรียบใคร…
บุคลิกแบบนี้ มันทำให้เขารู้สึกประทับใจตั้งแต่แรกเห็น หัวใจเขาเต้นแรงทุกครั้งที
