เสียงเคาะประตูดัง ก๊อก ก๊อก ก๊อก ในความเงียบของยามดึก ทำให้จันทร์เจ้าที่เพิ่งล้มตัวลงบนเตียงสะดุ้งเฮือก หัวใจเต้นแรงอย่างไร้สาเหตุ
“ใครกัน…ดึกป่านนี้?” เธอพึมพำเบาๆ ก่อนจะรีบวิ่งไปเปิดประตู
ทันทีที่บานประตูถูกผลักออก เธอก็เห็นปุณณ์ ยืนอยู่ตรงหน้า ร่างสูงเต็มไปด้วยคราบเลือด เสื้อเชิ้ตขาดวิ่น แขนเสื้อและหน้าผากเปรอะเปื้อนเลือดแห้ง ดวงตาคมที่เคยแข็งกร้าวกลับหม่นหมองด้วยความอ่อนล้า เธอไม่คิดเลยสักนิดว่าจะเป็นเขา เพราะเขาบอกเธอว่าเขาไปทำธุระ สภาพของเขาตอนนี้ทำให้เธอตกใจมาก
“คุณปุณณ์!” จันทร์เจ้าร้องออกมาเสียงสั่น ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ก่อนรีบพุ่งเข้าไปประคองร่างเขาที่แทบยืนไม่อยู่ “นี่มันเกิดอะไรขึ้น! ใครทำคุณแบบนี้!”
ปุณณ์ยกมือขึ้นจับไหล่เธอแน่น เหนื่อยหอบทุกคำพูด “พ่อเลี้ยงต่อพล เขาไม่คิดจะปล่อยผม ออกจากวงการนี้ ”
“ฉันขอโทษ” จันทร์เจ้าปิดปาก น้ำตาไหลอาบแก้มทันที มือสั่นระริกเมื่อเห็
