My Son's Teacher is his Mother

Troy Mercado Sunday morning at katatapos lang ng misa. Nagpaalam ako kila Mama at Papa na mahuhuli ako ng uwi. Gusto ko munang makapag-ikot at mamasyal since marami akong gagawing school work for the entire week. Gusto ko munang mag-enjoy bago harapin ang fully loaded schedule ko. Matapos kong ikutin `yong simbahan, sasakay na dapat ako ng tricycle patungo sa sakayan ng jeep papuntang EDSA ng marinig ko ang pinag-uusapan ng mga tricycle driver dito. They were talking about the girl across the street. Kaagad kong sinilip `yong babaeng tinutukoy nila at nakita ko itong naka-upo sa kalsada, nakayuko at nakasubsob sa mga tuhod nito ang kanyang ulo. Pero hindi `yon ang nakikita ng mga driver kaya kaagad kong nilapitan `yong mga babae. “Excuse me, Miss. If you don’t mind, p’wedeng paki-ayos ang damit mo? O, hindi kaya, huwag ka nalang umupo diyan. Una, dahil tirik ang araw at mainit diyan sa puwesto mo, pangalawa, nabobosohan ka ng mga driver sa kabila.” Mahina kong sinabi sa kanya pero enough lang `yon para marinig niya. Aalis na sana ako sa harapan niya ng bigla siyang magsalita dahilan para mahinto ako sa paglalakad. “T-thank you.” She said in between sobs. Napako naman ako sa kinatatayuan ko matapos marinig na sinabi niya `yon. Hindi ako nagkakamali ng rinig. Alam kong umiiyak siya. Nilingon ko siya pabalik at nasa ganoong posisyon pa rin siya. Yumuko ako ng kalebel niya at hinubad ang cardigan na suot ko at ipinatong sa mga hita niya. “Miss, okay ka lang?” I asked. Tumango lang siya pero nakayuko pa rin ang ulo niya sa mga tuhod niya. Napa-iling ako. Kinuha ko nalang ang panyo ko sa bulsa ko at pinilit siyang tumango. No’ng ayaw pa rin niya, tinanggal ko nalang ang mga kamay niya na humaharang sa mukha niya at inangat ko ang mukha niya. I wiped her tears away and unconsiously stared at her angelic face. Behind those tears, there is an angel hiding on it. A very beautiful ye, seems to be a fragile lady. Napatingin rin siya sa mga mata ko kaya kaagad kong iniwas ang paningin ko. Napayuko ako ng kaunti dahil sa kahihiyan. “S-sorry. Miss, kung may problema ka, ayos lang naman sa `kin na samahan kita dito. Pero, huwag dito. Mainit saka ang daming tao. Baka isipin nila— “ hindi ako natapos sa pagsasalita ng bigla niya akong yakapin at ibinaon ang mukha niya sa balikat ko at umiyak ulit. I was stunned for a moment. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Nagulat ako sa bigla niyang pagyakap sa `kin. Hindi ko alam kung dapat ko ba siyang palayuin sa `kin dahil baka kung ano ang isipin ng ibang tao sa `min o dapat ko siyang aluin dahil `yon ang mas kailangan niya at kailangan kong gawin. Huminga ako ng malalim at dahan-dahang inangat ang kamay ko patungo sa likod niya. Sinabi ko sa kanyang ayos lang sa `kin na samahan ko siya kaya paninindigan ko na. Hindi dahil sinabi ko lang, kung hindi ginusto ko rin. Hinagod ko lang ang kanyang likuran para mapatahan siya. Kahit tirik ang araw, hindi ko na muna pinansin. She needed someone to talk with and I am willing to lend her my ears. Bumitaw siya sa pagkakayakap ko at humarap sa `kin. Pupunasan na niya sana ang mga luha niya pero pinigilan ko siya at kinuha ulit ang panyo ko para punasan ang mga luha niya. I managed to give her the sweetest smile I can, to imply that, I’m here if ever she needed me. “Are you okay, Miss?” I asked once again. “I’m not and I’m really sorry for bothering you. Y-you can go now. P-pasensya na ulit sa abala.” She utterly said. “Seeing you in that kind of situation, hindi kita magagawang iwan. Baka isipin nila, pinaiyak lang kita.” “P-pasensya na ulit. Since you insisted, can you do me a big favor. Please,” she pleaded. Tummango naman ako bilang tugon sa kanya. I don’t have any idea kung ano ba `yong pabor na gusto niyang hilingin sa `kin, pero kung ano man `yon, I’m going to help. She stared at my eyes intently, pleasing. Batid sa mukha niya ang kalungkutang nararamdaman niya kaya nakaka-konsensiya kung tatanggihan ko siya. “Please. Stay with me. I needed you.” And for the second time, I was stunned. Ito ang unang pagkakataong may nagsabing kailangan niya ako. Coming from a stranger, it was flattering that someone like her trust me enough. Hindi ko alam pero natuwa ako sa paki-usap niyang `yon, na tipong kahit hindi niya sabihin `yon, gagawin ko pa rin. That was a first time. That was also the first time my heart skipped a beat.