กลิ่นควันจากกระทะและไอน้ำร้อนลอยคลุ้งไปทั่วห้องครัวขนาดใหญ่ของโรงแรม เสียงกระทะกระทบเตา เสียงสั่งงาน เสียงคนวิ่งขวักไขว่ดังระงมไปหมด แต่ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น สายตาคมของธามกลับจับอยู่เพียงคนเดียว
เดือนสิบในชุดผ้ากันเปื้อนเก่าๆ มีเหงื่อไหลอาบแก้ม มือเล็กของเธอกำลังหั่นผักอย่างรวดเร็ว ขณะอีกมือหนึ่งคอยตักซุปในหม้อขนาดใหญ่ ใบหน้าเธอซีดจาง เหนื่อยจนแทบยืนไม่ไหว แต่ก็ยังฝืนยืนอยู่ตรงนั้น
หัวหน้าเชฟตะโกนเสียงดัง “เดือนสิบ! เร็วกว่านี้สิ ยังต้องเตรียมอีกตั้งหลายชุด! อย่ามัวช้า!”
เสียงตะโกนทำให้เธอสะดุ้ง เธอพยายามข่มอาการไอแล้วตอบเบาๆ “ค่ะ…เดี๋ยวเสร็จแล้วค่ะ”
ธามยืนอยู่ตรงประตูห้องครัว เขาเห็นทุกอย่าง เห็นเหงื่อที่ชุ่มหลังเสื้อ เห็นมือเล็กที่แดงจากน้ำร้อน และเห็นแววตาอ่อนล้าของเธอที่พยายามจะไม่ร้องไห้ เขาต้องการให้เธอพิสูจน์ตัวให้มารดาเห็น แต่ตอนนี้เธอกลับถูกกลั่นแกล้งจากมารดาของเขา นี่เขาทำร
