เวลาผ่านไปหลายวันแล้ว ตั้งแต่วันที่เดือนสิบตัดสินใจเริ่มต้นชีวิตใหม่ เธอสมัครงานในร้านกาแฟเล็กๆ กลางเมือง ไม่หรูหรา เพื่อให้ได้เงินมาใช้ในครอบครัว กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นในทุกเช้าเหมือนกลบความเศร้าได้บ้าง เธอพยายามเรียนรู้ทุกอย่างใหม่ ตั้งแต่การชงลาเต้ การพูดคุยกับลูกค้า ไปจนถึงการฝืนยิ้มให้เหมือนปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้ว่าในใจจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวดมากเพียงใดก็ตาม
“คุณเดือนสิบ วันนี้ลาเต้ของคุณทำฟองนมเนียนขึ้นแล้วนะ” เสียงเจ้าของร้านพูดพร้อมรอยยิ้ม
เธอหัวเราะเบาๆ “ขอบคุณค่ะ ฉันจะพยายามให้ดีกว่านี้อีก” เธอพูดอย่างนั้นทุกวัน ทั้งที่ในใจเธอไม่รู้เลยว่าตัวเองจะ “ดีขึ้น” ได้เมื่อไหร่ คำว่าดีขึ้นสำหรับทำฟองนมคงไม่ใช่เรื่องยาก แต่คำว่าดีขึ้นในหัวใจนี้สิ เมื่อไหร่จะดีขึ้นจริงๆ สักที
แต่ในทุกคืน…เมื่อกลับถึงบ้านเล็กๆ เดือนสิบมักจะเผลอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดดูรูปเก่าในเครื่อง รูปที่เขากับเธอถ่ายด้
