คืนนั้น
คุณภาวนานั่งอยู่ในรถที่จอดนิ่งริมถนนห่างจากบ้านลูกชายไม่มาก ท่านมองไฟในบ้านหลังนั้นผ่านกระจก ท่านเห็นเงาของเดือนสิบเดินช้าๆ ไปตามทางเดินในบ้าน มือหนึ่งลูบท้องเบาๆ อีกมือถือแก้วนม ธามเดินตามมา คอยประคองเธอไว้ ภาพนั้นเรียบง่ายแต่กลับทำให้หัวใจของหญิงสูงวัยอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
“เขาดูแลเธอดี...”
“และเธอก็ดูแลเขาดีกว่าที่แม่เคยทำเสียอีก” น้ำเสียงของคุณภาวนาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความหมาย
ก่อนจะสั่งคนขับเบาๆ “กลับบ้านเถอะ... ฉันอยากอยู่คนเดียวหน่อย”
รถเคลื่อนออกไปอย่างช้าๆ แต่ในใจของคุณภาวนา มีบางสิ่งเริ่มเปลี่ยนแปลง
บางสิ่งที่เรียกว่า “ความรักของแม่” กำลังค่อยๆ ละลายกำแพงแห่งทิฐิที่เธอสร้างขึ้นด้วยมือตัวเอง
ค่ำคืนนั้น ฝนตกพรำอีกครั้ง
เสียงหยดน้ำกระทบหลังคาบ้านเล็กๆ ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แต่ในหัวของธามกลับวุ่นวายไปหมด เขานั่งอยู่ลำพังในห้องทำงานเล็กๆ ข้างห้องนอนของเดือนสิบ แสงไฟจากจ
