แต่ครั้งนี้ เขาไม่เพียงแค่ก้าวไปหา แต่กลับกระชากข้อมือบางอย่างแรง จนร่างเล็กเซล้มลงบนเตียงโดยไม่ทันตั้งตัว
“ว้าย!” ข้าวฟ่างร้องออกมา ดวงตาสีน้ำผึ้งเบิกกว้างด้วยความตกใจ
ยังไม่ทันได้ตั้งหลัก ร่างสูงใหญ่ก็ตามมาคร่อมทับเธอเอาไว้ รัศมีความร้อนจากกายแกร่งแผ่ซ่านเข้ามาใกล้จนเธอแทบหายใจไม่ออก
“พี่ใต้! ปล่อยฉันนะ!” เธอพยายามดันอกแกร่งสุดแรงเกิด แต่กลับเหมือนผลักกำแพงหิน ยิ่งขัดขืน คนเหนือร่างก็ยิ่งกดเธอแน่นขึ้น
“อย่าดื้อ” น้ำเสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู ราวกับกำลังออกคำสั่งมากกว่าขอร้อง
ข้าวฟ่างเม้มริมฝีปากแน่น หัวใจเต้นระรัวทั้งหวาดหวั่นและสับสน
“พี่ต้องการอะไรกันแน่!” เธอจ้องเขาด้วยแววตาสั่นระริก
ใต้ฝุ่นโน้มใบหน้าเข้าใกล้ ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกระซิบตอบด้วยน้ำเสียงพร่า
“เธอคิดว่าไงล่ะ…”
เรียวปากสีหวานเม้มเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรง ดวงตาสีน้ำผึ้งฉายแววสั่นไหวด้วยความขยะแขยงและรังเกี
