“ท่าทางจะอร่อยเนอะ ไข่เจียวฝีมือนางสาวลำธาร” หญิงสาวหันมาค้อนขวับใส่ภูรีวงเบ้อเร่อ ทำเอาภูรีหน้าแหย
“เอาละ พี่จะไม่พูดอะไรแล้ว จะมองดูเฉย ๆ” ภูรีถอยออกไปยืนอยู่ห่าง ๆ มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตารักใคร่
ไม่นานไข่เจียวฝีมือของลำธารก็ถูกนำมาวางบนโต๊ะอาหาร ชายหนุ่มจ้องมองไข่เจียวในจาน สลับกับใบหน้าของลำธารอย่างกระอักกระอ่วนใจ ลำธารเห็นภูรีไม่ยอมกินไข่เจียวของหล่อนสักที จึงแขวะขึ้น
“ทำไม แค่ไหม้นิดหน่อย กินไม่ได้หรือไง ถ้ากินไม่ได้ ก็ไปให้คนอื่นทำให้กินนู้น ไม่ต้องมากินของน้ำ”
“น้ำทำไมถึงพูดอย่างนี้ล่ะครับ แค่น้ำมีน้ำใจทำให้พี่ทาน แค่นี้พี่ก็ขอบคุณมากแล้วกับความกรุณาของน้ำ” ภูรีพูดขึ้นมาเสียงเครียด ก่อนจะก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารตรงหน้า โดยไม่คิดจะสนใจอะไรอีก แม้แต่ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“คนผี คนบ้า” ลำธารพูดจบก็ผุดลุกขึ้นเดินหนีไป โดยที่ยังไม่ได้แตะต้องอาหารสักคำ ภูรีรีบตามไปคว้าหล่อนเ
