“กลัวด้วยเหรอ เห็นทุกทีก๋ากั่นจะตายนี้เรานะ ไปทานข้าวกับพี่เร็ว ไม่งั้นพี่จะจูบเธอนะลำธาร จะจูบให้ขาดใจตายเลยด้วย” ลำธารหน้าแดง มองสบตาเขาอย่างหวาดหวั่น
“พี่ภูก็ลุกออกไปจากตัวน้ำก่อนซิ ดูซิเนี่ยตัวหนักจะตาย”
“อย่าเฉไฉเลยน้ำ พี่รู้ทันเธอหรอกนะ บอกมาซิว่าจะไปทานข้าวกับพี่ เร็ว” ลำธารหน้างอขึ้นมาเมื่อภูรีไม่ยอมทำตามใจหล่อน
“แล้วทำไมพี่ภูต้องมาบังคับน้ำด้วยเนี่ย ก็คนมันกินไม่ลงก็จะไม่กิน พี่ภูไปยุ่งกับแม่พวกผู้หญิงของพี่ภูเถอะ อย่ามายุ่งกับน้ำ น้ำรำคาญ”
“พี่ขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย น้ำจะลงไปทานข้าวเย็นไหม” ภูรีคำรามออกมาอย่างหมดความอดทน ทำไมหล่อนถึงดื้อด้านอย่างนี้
“ก็บอกว่าไม่ไง ไม่ ไม่ ไม่ ได้ยินมะ...” ลำธารยังพูดไม่ทันจะจบประโยคดี เรียวปากอิ่มของหล่อนก็ถูกครอบครองโดยเรียวปากอุ่นร้อนของภูรี
ชายหนุ่มบดเคล้าคลึงเรียวปากนุ่มของลำธารแรง ๆ อย่างต้องการลงโทษหล่อน แต่ความหอมหวานที่เขาได้รับ มันก
