เช้าวันต่อมาเป่ยจิ้งอ๋องตื่นแต่เช้า เพื่อจะไปเฝ้านางตอนให้นมจื่อเซิ่ง เขาอยากอุ้มลูกชายสักครั้ง ตั้งแต่กลับมาเมื่อวานก็มิได้อุ้มชูเลยสักเพียงนิด
ซูเจียวกับเยี่ยนฟางที่เปิดประตูตำหนักออกมา เห็นผู้เป็นใหญ่ของตำหนักนี้ยืนสงบนิ่งอยู่ด้านหน้าพร้อมท่านองครักษ์ทั้งสองก็ตื่นตระหนัก
“ถวายบังคมเพคะท่านอ๋อง” สองสาวใช้รีบย่อทำความเคารพ
“ภรรยาข้ากับลูกตื่นหรือยัง”
น้ำเสียงราบเรียบไม่ได้เจือด้วยความกริ้วโกรธเปล่งออกมา ขัดกับสีหน้าถมึงทึงที่ไม่ต้องบอกก็รู้ดีว่ามายืนรออยู่นานเพียงใดแล้ว
“พระชายาเพิ่งบรรทมไปเมื่อรุ่งสาง ท่านอ๋องน้อยจื่อเซิ่งงอแงตอนดึกเพคะ” ซูเจียวทูลอย่างระแวดระวังหวั่นเกรงว่าหากพูดผิดสักครึ่งคำท่านอ๋องจะพิโรธเอาได้
“ข้าจะเข้าไปดูนาง” คนที่อดรนทนรอไม่ไหว เดินเข้าไปในห้องนอนของนาง ร่างอวบที่อยู่ในอาภรณ์บางเบา นอนกอดกับบุตรชายดูแล้วทำให้เขารู้สึกสบายตายิ่งนัก แม้นางจะอวบอ้วนเพราะต
