เนื้อไก่งวงชิ้นสุดท้ายหายเข้าไปในปากอิ่มของณดา ธีโอหัวเราะขึ้นเบาๆ กับภาพที่เห็น
“ถามจริงๆ เถอะ คุณกินเยอะขนาดนี้ เอาไปเก็บไว้ตรงไหนหมดเนี่ย” เขาว่าแล้วก็ชะโงกหน้ามองเนื้อตัวของหล่อนด้วยสายตาสงสัยระคนขบขัน
“ตัวก็เล็กนิดเดียวเอง”
คนถูกสงสัยแก้มแดงก่ำ หยิบผ้าขึ้นเช็ดปากก่อนจะตอบเสียงขึ้นจมูก
“ฉันไม่ได้กินเยอะแบบนี้ทุกมื้อสักหน่อย บางมื้อฉันก็กินนิดเดียวเอง เพราะมันไม่ค่อยอร่อย”
ธีโอหัวเราะร่วนขบขัน แววตาที่จับจ้องมองไปหาเต็มไปด้วยความเอ็นดู
“แสดงว่าอาหารที่บ้านผมอร่อยมากสินะ”
“ก็แหงล่ะ อาหารแพงๆ ก็ต้องอร่อยอยู่แล้ว”
“ก็ดี งั้นผมจะได้ลากคุณมากินด้วยบ่อยๆ”
ณดาช้อนตาขึ้นมองคนพูดอย่างแคลงใจ แต่ธีโอกลบเกลื่อนด้วยการลุกขึ้นจากเก้าอี้ และเดินมาหยุดข้างหลังของหล่อน
เขาก้มหน้าลงมาหาและกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู “คืนนี้ค้างที่นี่เถอะ ดึกมากแล้ว”
คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจ “คง... คงไม่ได้หรอกค่ะ ฉันต
