ณดาปิดหนังสือนิทานลงเบาๆ หลังจากที่มิลาด้าผล็อยหลับไปแล้ว หญิงสาวชะโงกหน้ามองดวงหน้าน่ารักของเด็กหญิงอย่างเอ็นดู
“คงเหงามากใช่ไหม เด็กน้อย”
มือนุ่มของณดายกขึ้นเกลี่ยเส้นผมสีเข้มสีเดียวกับเส้นผมของธีโอจากใบหน้าเล็กๆ ให้อย่างนุ่มนวล
“พี่ณดากลับก่อนนะคะ แล้วถ้าพรุ่งนี้พี่ณดาว่างจะมาเล่านิทานให้ฟังใหม่ค่ะ”
หล่อนบอกแผ่วเบา และไม่ต้องการให้มิลาด้าตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับใหล จากนั้นก็ขยับลงจากเตียง และเดินออกไปจากห้องนอนของเจ้าหญิงน้อย
“อุ๊ย...”
ธีโอที่กระโจนออกมาขวางหน้าเอาไว้แบบกะหันทันทำให้ณดาตกใจไม่น้อย
“เล่นเป็นเด็กๆ ไปได้นะคะ” หล่อนต่อว่าทั้งๆ ที่ยังไม่หายตกใจ “หลีกไปค่ะ ฉันจะกลับห้อง”
ธีโอไม่ยอมหลบ แถมยังโน้มตัวลงมาหา จนใบหน้าหล่อจัดแทบจะชิดกับดวงหน้าของหล่อนอยู่แล้ว หญิงสาสผงะถอยหลัง
“ไม่ให้กลับ”
“แน่ะ อย่ามาพูดแบบนี้สิคะ ฉันต้องกลับห้อง พรุ่งนี้ฉันมีประชุมแต่เช้าที่ซีแอตเติล”
