(คราม)
3 เดือนต่อมา
01.24 am.
"พี่คราม"
ผมลืมตาขึ้นในทันทีที่ได้ยินเสียงสั่นๆของโสนที่เรียกก่อนจะขยับลุกไปเปิดไฟที่หัวเตียง เพื่อให้มองเห็นโสนได้ถนัดตาโสนเอื้อมมือมาจับแขนผมไว้และเม้มปากแน่นเหมือนกำลังกลั้นอะไรสักอย่างไว้จนผมต้องรีบขยับลุกขึ้นไปยืนข้างเตียง
"เป็นอะไรครับเจ็บท้องเหรอ?"
"ไม่รู้แต่มันเหมือนจะกลั้นไม่อยู่ค่ะ"
โสนขยับลุกขึ้นยืน แต่เพราะท้องที่ใหญ่มากมันจึงทำให้การลุกขึ้นยืนหรือแม้แต่การนั่งยากขึ้นกว่าเดิมเอามากๆ และผมเองก็สงสารเธอจนรู้สึกแย่ที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากช่วยพยุงเธอไปไหนมาไหนแบบนี้ พอเธอท้องเข้าเดือนที่แปดอะไรๆก็ใหญ่ไปหมด โดยเฉพาะท้องที่ใหญ่จนเธอบ่นปวดหลังแทบจะทุกวันแต่หมอบอกว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของคนท้องแก่ ผมจึงต้องคอยดูแลโสนไม่ยอมห่างกายเพราะผมไม่อยากให้น้องเป็นอะไรเลยจริงๆ
"ลุกไหวใช่ไหม?"
"อือ พาโสนไปเข้าห้องน้ำเร็วๆ"
ผมพยักหน้าและพยุงโสนเดินไปทางห้องน้ำ แ
