"คุณหนูครับ" เสียงเรียกคุ้นเคยทำให้ศสาลินหันกลับมาหาดิน ใบหน้าคมคายบึ้งตึง เขาถอดเสื้อสูทของตนเองออกมาคลุมหัวไหล่มนไว้ด้วยความหวงแหน ดินไม่ชอบเอาเสียเลย ที่หญิงสาวแต่งตัวเปิดเผยจนคนทั้งงานมองเช่นนี้
"ดิน หนูไม่ได้หนาวนะคะ เอาเสื้อดินกลับไปใส่เถอะค่ะ" เธอคลี่ยิ้มอ่อน ทว่าเขายังคงมีสีหน้าบึ้งตึง ไม่สนใจแขกเหรื่อที่มาร่วมงาน แม้สายตาหลายคู่กำลังจับจ้องมาก็ตาม
"ใจเย็นๆ นะดิน ชุดนี้ฉันเป็นคนอนุญาตให้หนูสาใส่มาเอง เพราะฉะนั้นอย่าโกรธน้องเลยนะ" แม่เลี้ยงรสาช่วยพูด ทำให้ดินมีสีหน้าผ่อนคลายความบึ้งตึงลงบ้าง ถึงจะยังคงรู้สึกไม่พอใจที่คนอื่นๆ มองแฟนสาวของตนเอง ศสาลินถอดเสื้อคืน ดินจึงจำใจรับมันมาสวมไว้เช่นเดิม
"นายก็ไม่ชอบชุดนี้เหมือนที่ฉันไม่เคยชอบ" พ่อเลี้ยงสิงห์พูดขึ้นทำให้ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นว่าที่พ่อตายเข้าข้างตน
"คุยอะไรกันอยู่เด็กๆ เข้าไปในงานได้แล้ว" ทันใดนั้นเสียงของคุณย่าลักษมีก็
