“ยัย...ยัยหนูอาการหนักขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
หล่อนปล่อยโฮออกมา ทรุดฮวบลงกับพื้นแทบเท้าของกรแก้ว
“โธ่ยัยหนูลูกแม่...”
“ก็หนักเอาการอยู่นะ เธอก็ควรทำใจเอาไว้บ้าง”
ลัลดาช้อนตาขึ้นมองหน้ากรแก้ว ก่อนจะส่ายหน้าทั้งน้ำตา และขยับเข้าไปกอดขาของกรแก้วเอาไว้
“คุณหมอขา...ได้โปรด...ช่วยยัยหนูด้วยนะคะ ช่วยลูกของลัลด้วย ช่วยแกด้วย...”
กรแก้วแสร้งทำเป็นคนดีดึงร่างสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้นของของลัลดาขึ้นมาจากพื้น และเสแสร้งปลอบใจ
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะทำเต็มที่ แต่ที่นี่เครื่องไม้เครื่องมือไม่พอ คงต้องส่งตัวลูกของเธอไปโรงพยาบาลเอกชนในตัวเมืองตราดแทน”
“ได้ค่ะ เอาเลยค่ะ จะทำยังไงก็ได้ ขอให้ยัยหนูปลอดภัย ลัลยอมทุกอย่าง...”
“แต่มันติดปัญหาตรงที่ว่า...”
“อะไรเหรอคะคุณหมอกรแก้ว”
“ค่าใช้จ่ายน่ะ”
ลัลดาอึ้งไป แต่ความปลอดภัยของลูกสาวทำให้หล่อนไม่มีเวลาคิดใดๆ อีกแล้ว
“ลัลยอมจ่ายทุกบาททุกสตางค์ค่ะ ขอแค่ให้ยัยหนูป
