โปรดคุณตื่นขึ้นในตอนเช้า มือหนาควานหาความอบอุ่นจากคนที่กอดเขาไว้เมื่อคืน แต่เตียงข้างกายกลับว่างเปล่า ไร้เงาของใครที่เคยนอนเคียงข้าง
เขาดีดตัวลุกขึ้นจากเตียง เดินก้าวเร็วๆ ไปทั่วห้อง ดวงตาคมกวาดมองด้วยความกระวนกระวาย ระเบียง…ว่างเปล่า ตู้เสื้อผ้า…ไม่มีร่องรอย แม้แต่ห้องน้ำก็เงียบงัน มีเพียงชุดเดิมของเธอที่ถูกพับวางไว้อย่างเรียบร้อยบนเก้าอี้ ราวกับเป็นร่องรอยสุดท้ายของเธอ
หัวใจหมอหนุ่มเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมา เขาทรุดตัวนั่งลงบนเตียงอย่างหมดแรง ยกมือหนาขึ้นปิดใบหน้า แค่นยิ้มสมเพชให้กับความโง่เขลาของตัวเอง
เมื่อคืน มันช่างเหมือนฝัน…ฝันที่เขาไม่อยากตื่น แต่เช้านี้ความจริงก็ซัดเข้ามาเต็มแรง เมื่อเธอจากไปแล้ว ทิ้งเขาให้อยู่กับความว่างเปล่า และความเจ็บปวดเพียงลำพัง
ไม่รู้ว่าเขาอยู่อย่างนั้นนานเท่าไหร่…โปรดคุณได้แต่นอนนิ่ง ปล่อยให้ความเจ็บปวดบีบเค้นหัวใจจนชา ทว่าทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือที
