กวินนอนเอนกายอยู่ในอ่างน้ำขนาดกลาง กลิ่นหอมละมุนของสบู่ผสมน้ำอุ่นช่วยคลายความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ความเครียดที่ถาโถมมาตลอดหลายวันเหมือนจะละลายไปพร้อมกับไอน้ำร้อน
“มาสิ” เขาเอ่ยเรียกเสียงนุ่มกับร่างบางที่ยืนนิ่งอยู่นานไม่ยอมขยับ
“คือ...ณิกลัวคุณวินจะอึดอัดค่ะ”
ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ ร่างเล็กก็ถูกกระชากลงมาในอ่างพร้อมเสียงน้ำสาดกระจาย น้ำหนักของทั้งคู่ทำให้น้ำทะลักล้นขอบอ่าง ผ้าเช็ดตัวที่เธอใช้ปกปิดเรือนกายเปียกชุ่มแนบเนื้อ จนกวินเอื้อมมือดึงมันออกโยนทิ้งลงพื้นโดยไม่ลังเล
บัดนี้...ร่างของทั้งสองแนบชิดไร้สิ่งกั้น
ร่างนวลนุ่มนอนเกยอยู่บนอกกว้าง เธอรีบเบือนหน้าหลบสายตาร้อนแรงที่จ้องมาไม่วางตา หัวใจเต้นแรงแทบหลุดจากอก
“อือ… คุณวิน…”
มือหนาที่เคยวางเฉยเริ่มซุกซนราวกับหนวดปลาหมึก ลูบจับตรงนั้นที ตรงนี้ที จนณัฐณิชาต้องร้องห้าม เสียงแผ่ว
ฝ่ามือร้อนลากผ่านแผ่นหลังเนียนของเธอเบาๆ อกอวบแนบชิด
