“คุณไม่คิดจะคุยกับผม…จริง ๆ เหรอ?”
เสียงทุ้มแผ่วเบาของโปรดคุณดังขึ้น ขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้ รอจังหวะนิศานั่งยืดขาเหยียดตัวเพราะความเมื่อยล้า หลังจากแขกเหรื่อเริ่มทยอยกลับ
ชายหนุ่มหยุดอยู่ใกล้ ๆ เหมือนหมายจะย่อตัวลงช่วยบีบนวดขาให้ แต่แทนที่เขาจะได้สัมผัส เธอกลับลุกพรวดขึ้น ถอยห่างหนึ่งก้าวเหมือนกำแพงบาง ๆ ที่มองไม่เห็นถูกตั้งขึ้นมาทันที
“มีอะไรต้องคุยกันอีกคะ?”
น้ำเสียงนั้นเย็นชา… ราบเรียบราวกับคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
โปรดคุณชะงัก กลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ ความอึดอัดเกาะแน่นในอกจนแทบหายใจติดขัด
“ผม…ขอโทษ” เขาโพล่งออกมา เสียงพร่าเบาเหมือนคนละเมอ
นิศายิ้มบาง ๆ มุมปาก แต่ดวงตากลับไร้รอยยิ้ม “คุณทำผิดอะไรหรือคะ?”
คำถามตรงดิ่งนั้นยิงกลับมา จนชายหนุ่มเหมือนถูกตบหน้ากลางอากาศ
“ผม…ผม…” เขาอ้าปากค้าง คำพูดที่เคยเตรียมไว้หายไปหมดเหมือนสายลมพัด ยืนค้างราวกับน้ำท่วมปาก
แต่ในเสี้ยวนาทีที่เขาม
