ณัฐณิชาตื่นขึ้นมาในห้องพัก เธอมองไปรอบ ๆ ห้องแล้วก็ไม่พบร่างของกวิน เด็กสาวได้แต่ต่อว่าตัวเองในใจ
ช่วงนี้เธอนอนหลับง่าย แถมยังเหนื่อยง่ายอีก จะหยิบจับช่วยงานกวินสักอย่างก็ไม่ได้
เธอลุกขึ้นมาล้างหน้าให้สดชื่น อากาศยามสายยังเย็นสบาย ทำให้ณัฐณิชาอยากออกไปเดินเล่น สูดอากาศข้างนอกเสียหน่อย
แต่ทันทีที่เปิดประตูห้องออกไป…
“คุณหมอ!”
เธอตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นคนที่นั่งซบหน้าอยู่หน้าห้องตรงข้าม คนถูกเรียกชื่อเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะยิ้มดีใจที่เห็นเธอ
“ณิชา…”
“ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้คะ?” เธอถามอย่างสงสัย มันอาจเป็นเรื่องบังเอิญ…ที่บังเอิญมากจนเธออดถามไม่ได้
“คือ…ผมมีสัมมนาที่นี่น่ะครับ”
“อ๋อ…” เธอมองเขา “คุณหมอพักห้องนี้เหรอคะ? ลืมกุญแจหรือเปล่า?” เธอถาม เพราะเห็นเขานั่งซบหน้าอยู่หน้าห้อง ห้องที่ก่อนหน้านี้เป็นของนิศา ซึ่งเพิ่งเช็กเอาต์กลับกรุงเทพฯ ไปเมื่อเช้า
“เปล่าครับ คือ…ผมมารอพบนิศา”
ณัฐณิ
