“ทำไมมานั่งหน้าเศร้าอยู่ตรงนี้ล่ะลูก” นันทิดาเดินออกมาหาลูกสาวที่นั่งกอดเข่ามองท้องฟ้ายามค่ำคืนด้วยความเป็นห่วง
“แม่...”
นิวารินรีบกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไม่ให้มารดาเห็นน้ำตา แต่ท่านก็เห็นเข้าจนได้
นันทิดาถอนใจออกมา และยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กของบุตรสาวเบาๆ อย่างต้องการปลอบใจ
“ทะเลาะกับหมออาร์มเหรอลูก”
น้ำตาที่พยายามซ่อนเอาไว้ทะลักออกมา ก่อนที่หล่อนจะสารภาพ
“นิวไม่ได้ทะเลาะกับพี่หมอหรอกจ้ะแม่”
“ไม่ได้ทะเลาะกัน แล้วทำไม หน้าเศร้า แล้วก็ร้องไห้ล่ะลูก”
“นิว...”
“เล่าให้แม่ฟังนะลูกรัก เราจะได้ช่วยกันแก้ไขปัญหา”
นิวารินผงกศีรษะขึ้นลง น้ำตายังคงรินไหล และก็ตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้แม่ฟัง
“แม่ว่าที่หมออาร์มพูดก็ถูกนะลูก น้ำมันพรายมันไม่มีจริงหรอก”
นันทิดายังไม่กล้าจะบอกความจริงกับลูกสาว เพราะตอนนี้นิวารินกำลังเสียใจอยู่ เกรงว่าจะยิ่งเสียใจมากขึ้น
“แล้วที่สำคัญ หมออาร์มก็ไม่ได้โกรธ หรือไม่พอใจ
