นิวารินนอนลืมตาโพลงอยู่บนเตียง หลังจากที่วชิรวิชญ์พักยกและเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ดวงตากลมโตฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตา ความสุขเสียวซ่านจางหายไป เมื่อความจริงย้อนกลับมาเล่นงานอีกครั้ง
หล่อนโกหก...
และตอนนี้วชิรวิชญ์ก็รู้ทุกอย่างหมดแล้ว...
เขาคงจะเกลียดหล่อนแล้วล่ะ
กลีบปากอิ่มที่ถูกจูบขยี้สั่นระริก เสียงสะอื้นไห้ดังเล็ดลอดออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมาน
แอ๊ดดดด...
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก ก่อนจะปิดลงตามหลัง พร้อมกันเรือนร่างทรงพลังที่เปลือยเปล่าไปทั้งตัวของคุณหมอหนุ่มรูปงามที่เดินออกมา
หล่อนขยับกายลุกขึ้นนั่ง มือเล็กไม่ลืมที่จะดึงผ้าห่มคลุมร่างเปลือยเอาไว้
ดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความสำนึกผิดชอบช้อนมองคนที่มาหยุดยืนจังก้าที่ข้างเตียง ก่อนจะพูดออกไปเสียงสั่นเทา
“พี่หมอ... นิว... นิวขอโทษค่ะ...”
ดวงตาสีดำราวกับสีของถ่านจ้องมองมาที่หล่อน แววตาของเขาไม่บอกความรู้สึกให้หล่อนได้รับรู้เลยว่าเขากำลังคิดอะ
