หลังจากตรวจคนไข้คนสุดท้ายเสร็จแล้ว
วชิรวิชญ์ก็รีบมุ่งหน้ากลับมายังห้องพัก เพราะรู้สึกไม่สบายใจแปลกๆ ที่ช่วงบ่ายนิวารินไม่โผล่หน้าไปทักทายที่เต็นท์เลย
“หมออาร์มจะรีบไปไหนเหรอคะ” ผกากรองโผล่มาดักหน้าเอาไว้
วชิรวิชญ์ชะงักเท้า พยายามแสดงสีหน้าราบเรียบและพูดสุภาพกับผู้หญิงตรงหน้าให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ผมจะรีบกลับห้องครับ”
“มีอะไรที่ห้องเหรอคะ หมออาร์มถึงต้องรีบกลับนัก”
“นิวรอผมอยู่ครับ”
ความหมั่นไส้ถูกผกากรองซ่อนเอาไว้ใต้ใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มของตัวเองจนมิด
“งั้นถ้าผิงจะขอแรงให้หมออาร์มช่วย ก็คงไม่ได้ใช่ไหมคะ”
วชิรวิชญ์รู้สึกอึดอัด แต่ก็จำต้องเอ่ยถามออกไปตามมารยาท
“หมอผิงมีอะไรจะให้ผมช่วยหรือครับ”
“คือ... พอดีเมื่อครู่นี้คนไข้ที่ผิงดูแลอยู่ที่กรุงเทพฯ โทรมาปรึกษาเรื่องที่จะผ่าตัดเ
