(ชีหมิง)
หลังอาหารมื้อเย็น เวลา 20.00 น.
“ว้าว ~ หิมะตกด้วย”
สองเท้าที่กำลังก้าวเดินอยู่ชะงักในจังหวะที่หันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างของห้องโถงโรงแรม บรรยากาศด้านนอกที่ปกคลุมไปด้วยสีขาวจากหิมะที่กำลังโปรยปรายลงมาอยู่ ณ เวลานี้ แม้ภายนอกจะดูหนาวเหน็บแต่ภายในกับอุ่นจนฉันไม่อยากจะเดินออกไปไหน
ตอนนี้อิ่มแล้วแค่อยากจะอาบน้ำแล้วก็พักผ่อน ไม่อยากขยับตัวแต่ไม่รู้ว่าคนข้าง ๆ จะให้พักมั้ย…
“อยากได้อะไรเหรอแต่เฮียคงให้หมิงออกไปเล่นหิมะไม่ได้ เดี๋ยวเจ็บตัวขึ้นมาจะแย่เอา” คำถามนี้แทบจะคำพูดติดปากของเฮียหลิงเวลาที่เขาเห็นฉันมองไป แล้วการกลัวฉันจะเจ็บตัวเหมือนเด็กแบบนั้นมันคืออะไรกัน
“หมิงคงไม่ซุ่มซ่ามขนาดนั้นหรอกมั้ง เฮียจะมากลัวหมิงเจ็บตัวอะไรโตแล้วนะเนี่ย” พูดออกไปแบบนั้นทั้งที่ก็รู้ว่าตัวเองนั้นซุ่มซ่ามมากแค่ไหน ฉันล้มมาทุกมุมของบ้านแล้ว
“ไม่รู้ตัวจริง ๆ” เฮียหลิงถึงกับเลิกคิ้วมองมาที่ฉัน คำถามน
