ชาญวิทย์ที่ยืนรอเพื่อนของเขาอยู่ด้านนอกถึงกับชะงักเมื่อเห็นสภาพของทิวเทพ เสื้อเชิ้ตสีขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด ชาญวิทย์รีบเดินไปดูคนเจ็บในห้องทันที เมื่อเห็นสภาพในห้อง หมอหนุ่มถึงกับถอนหายใจออกมา
"เล่นหนักเลยนะมึง"
"อืม ฝากด้วย อย่าให้มันตาย..."
"เออ อาบน้ำกลับบ้านไปซะ ตอนนี้มึงไม่ควรทำอะไรต่อแล้ว”
ไม่มีการตอบรับจากทิวเทพ ชาญวิทย์รอให้ลูกน้องของทิวเทพพาร่างที่หายใจรวยรินไปห้องพยาบาล ส่วนเขาก็ตามไปเพื่อทำการรักษาให้ เขาไม่ได้เห็นเพื่อนสติหลุดแบบนี้มาหลายปีแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าจะได้เห็นอีกครั้ง เพราะปกติแล้วทิวเทพเป็นคนใจเย็นมาก ระหว่างทางไปห้องพยาบาลเขาก็โทรหาเพื่อนอีกคนไปด้วย
"โทรมาไมว่ะ!! ไม่ว่าง”
"มาดูสภาพเพื่อนมึงด้วย"
"ไอ้ทิวมันเป็นไรว่ะ?"
"ไม่รู้โกรธใครมา ซัดยับเลย น่าจะสติหลุด”
"เฮ้ย?! ขนาดนั้นเลย เดี๋ยวกูรีบไป ที่ไหน?"
"โกดัง”
"เออ ๆ ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
ชาญวิทย์กดวางสายแล้วเข้
