'จะต้องให้พูดอีกสักกี่ครั้งว่าเราเลิกกันแล้ว อย่ามาที่นี่ อย่ามาให้เบย์เห็นหน้าอีก อย่าทำให้เบย์ต้องเกลียดพี่นะ' ร่างสูงของทอยเดินมาหยุดยืนหน้าห้องผู้ป่วย นึกถึงคำพูดของคนที่เขารักสุดหัวใจ หนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ที่เขาไม่เคยมาให้เบย์เห็นหน้าอีกนับตั้งแต่วันที่เบย์พูดกับเขาด้วยประโยคเหล่านี้ในวันที่แม่ของเบย์ออกจากห้องไอซียู และต้องกลายเป็นอัมพาต แต่เขาไม่ได้ไปไหนเลย ยังคงอยู่ใกล้ๆ คอยเฝ้ามองอยู่แบบนี้
เมื่อได้เวลาที่เบย์ต้องไปเรียนรู้การทำกายภาพบำบัด ด้วยอาการของแม่เริ่มดีขึ้นสามารถพากลับไปดูแลและฟื้นฟูร่างกายที่บ้านได้แล้ว เบย์จึงต้องเตรียมความพร้อมในการดูแลผู้ป่วยอัมพาตอย่างละเอียด จึงเป็นโอกาสให้ทอยได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ที่อัดอั้นอยู่ในใจด้วยความรู้สึกผิดตลอดเวลาเกือบสามอาทิตย์
ทอยหยุดยืนอยู่ที่ข้างๆ เตียง จ้องมองใบหน้าแม่ของเบย์สักพัก พจนีย์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่ามีผู้มาเยือน ดวงตา
