ในขณะที่พิชากำลังจมอยู่กับการคิดคำใบ้จากพี่รหัส สายลมก็คิดว่าพี่รหัสของตัวเองเป็นพี่พอร์ช
พิชาก็ยิ้มกว้างอย่างโล่งใจ แล้วโพล่งออกมาทันที
“โอเค! ไปห้างกัน ช่างพี่รหัสมันสิ ใบ้ยากขนาดนี้ ไอคิวฉันไม่ได้ 200 นะยะ!”
สายลมหัวเราะเบา ๆ พยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะลุกขึ้นยืนปัดกระโปรงนักศึกษาของตัวเองให้เรียบร้อย “ไปสิ ไหน ๆ ก็ว่างอยู่แล้ว อยากกินอะไรหวาน ๆ ด้วยล่ะ”
“งั้นไปห้างหน้ามอเลยละกันนะ ฉันอยากกินเครป อยากดูเสื้อ อยากเดินดูไอ้พวกพี่ปีสามด้วย!”
“เฮ้ย…” สายลมหันขวับ “อย่าบอกนะว่าแกกำลังแอบชอบใครในนั้น”
พิชาเบิกตากว้าง รีบโบกมือ “เปล่า ๆ ๆ ฉันแค่…ดูไว้เผื่ออนาคตไง คนเราต้องมีวิสัยทัศน์”
“วิสัยทัศน์บ้าอะไร เอาความหิวกับความมโนล้วน ๆ”
ทั้งคู่หัวเราะแล้วเดินออกจากตึกเรียนไปด้วยกัน เสียงคุยจ้อกแจ้กของนักศึกษายังเต็มห้องอยู่ข้างหลัง แต่พวกเธอเลือกจะปล่อยมันไว้ตรงนั้น
ระหว่างเดินผ่านลานหน้าอาคาร
