“แล้วคุณคิดถึงคุณย่าของคุณหรือเปล่า”
“คิดถึงค่ะ แต่ย่าเล็กเข้าใจ ท่านรู้ว่าขิมต้องทำงาน จริงๆ แพลนเดิมที่ขิมต้องทำงานให้คุณน้าก็คือสองปีหรือถ้าใช้หนี้หมดก่อนก็กลับบ้านได้ แต่ตอนนี้เหลือแค่หนึ่งปีเองค่ะ เดี๋ยวขิมก็ได้เจอย่าเล็กแล้ว”
เขมรดาบอกเสียงร่าเริง หากแต่ไม่รู้เลยว่าถ้อยคำที่ออกมาจากริมฝีปากสีเชอร์รี่สดนั้นทำให้หัวใจในอกแกร่งของคนที่นั่งตรงข้ามกระตุกวูบ
“คุณเคิร์กคะ คุณเคิร์ก”
จู่ๆ อีกฝ่ายก็เงียบไป เขมรดาแปลกใจจนต้องร้องถาม เคิร์กที่เพิ่งจะรู้ตัวเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นแล้วมองมาที่ดวงหน้าเนียนใส
“มีอะไรหรือเปล่า”
“จู่ๆ ก็เงียบไป เป็นอะไรหรือเปล่าคะ หรือว่ากับข้าวไม่อร่อย เดี๋ยวขิมไปทำสเต๊กให้ก็ได้นะคะ”
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ผมแค่เผลอคิดอะไรนิดหน่อยน่ะ”
“งั้นเหรอคะ งั้นลองกินนี่ดูหน่อยนะคะ”
เขมรดาส่งยิ้มไปให้เขา และเอื้อมมือไปตักปลากะพงทอดน้ำปลาใส่จานให้เคิร์ก
“ขอบคุณ” เคิร์กกล่าว
