เวลาต่อมา ณ บ้านของวาฬ
ตึก ตึก ตึก
“โป๊ย โป๊ยเซียน”
มือหนาพยายามยื่นมาจับแขนแต่ถูกฉันสะบัดอย่างไม่ไยดี เก็บแขนทั้งสองข้างของตัวเองมากอดเอาไว้ทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจ สองเท้าเดินจ้ำอ้าวเข้าบ้านไม่สนใจเสียงเรียกของเพื่อน
ตั้งแต่อยู่บนรถไฟฟ้าจนลงจากรถไฟฟ้าเปลี่ยนมาขึ้นรถแท็กซี่ จนตอนนี้ถึงบ้านเป็นที่เรียบร้อยฉันเอาแต่เงียบ เงียบและก็เงียบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
วาฬเดินตามง้อและพยายยามทำให้ฉันพูดด้วย ทั้งเอาของกินมาหลอกล่อ ชาเย็นและขนมของชอบของฉันที่เขารับปากจะเลี้ยง แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกครั้งทีผ่านมา วาฬไม่ได้รับการตกลงใด ๆ สิ่งที่ได้กลับมีแค่ความเงียบ
การง้อของวาฬเป็นเรื่องปกติเพราะเขาจะเอาของที่ฉันชอบมาง้อ ซึ่งปกติที่ผ่านมามันได้ผลมาตลอดยกเว้นครั้งนี้ ร่างบางเดินตัวปลิวผ่านเรือนไทยไม้สักหลังโตไปแม้จะมีลุงวิทพ่อของวาฬยืนมองอยู่ ฉันทำเพียงยกมือขึ้นไหว้ตามมารยาทแล้วเดินตรงไปข้างหน้าต่อ
หงุดห
