“พี่วาฬชอบพี่โป๊ยเหรอ.... ไหนบอกว่าเป็นเพื่อนกันไง”
“สุดท้ายเพื่อนก็กินเพื่อนเปล่าวะ แต่ใครจะอดใจไหวพี่วาฬนะมึง!”
“พี่วาฬเหรอ...ไม่นะ!”
เสียงซุบซิบนินทารอบตัวดังเข้ามากระทบโสตประสาทฉันไม่หยุด มีทั้งได้ยินและไม่ได้ยินแต่ที่แน่ ๆ ฉันต้องรีบแก้ข่าวก่อนที่ทุกคนจะเอาไปพูดทั่วทั้งมหาวิทยาลัย!
“ไม่ใช่จ้า! ไม่มีอะไรแบบนั้นแน่นอนอย่าคิดไปกันเอง!” เสียงแหลมพูดขึ้นพร้อมใช้สายตากวาดมองไปรอบตัวให้หยุดคิดในสิ่งที่กำลังพูดกันซะ และแน่นอนว่าฉันเป็นประเภทที่เผชิญหน้าในทันที การที่พูดดักออกไปซึ่งหน้าทำให้ทุกคนกลับสู่ความเป็นปกติ
ปกติก็คือพูดกันเองไม่ให้ฉันได้ยิน...
“ทำไมต้องวีนด้วยไม่เห็นจะเป็นเรื่องแปลกอะไร ใคร ๆ เขาก็คิดว่ามึงกับวาฬเป็นมากกว่าเพื่อนอยู่แล้ว” ปลาเก๋ายกมือข้างหนึ่งขึ้นเท้าคางเอียงคอมองมาทางฉัน มืออีกข้างหยิบเอาขนมเข้าปากแล้วพูดราวกับเป็นเรื่องที่มันไม่น่าตกใจอะไร
“แต่กูไม่คิด...” ทิ
