(โป๊ยเซียน)
ทางเดินขึ้นอาคารจอดรถประจำมหาวิทยาลัย เวลา 16.00 น.
“กูกลับไปนอนที่บ้านตัวเองได้แล้วเหรอ!”
สองเท้าที่กำลังก้าวขึ้นบันไดหยุดเดินพร้อมหันไปถามวาฬด้วยความตื่นเต้น การหยุดกะทันหันของฉันทำให้เพื่อนที่เดินตามหลังมาต้องหยุดไปด้วยอีกคน และถึงจะหยุดยืนอยู่บันไดคนละขั้นแต่ด้วยส่วนสูงที่มากกว่ามันก็ยังคงทำให้ใบหน้าของวาฬอยู่ในระดับใกล้เคียงกันกับฉัน
“คืนเดียว” วาฬตอบกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“เย่! ก็ยังดี ~”
คืนเดียวก็ยังดี...
จะได้อยู่คนเดียวแล้วคิดทบทวนอะไรเงียบ ๆ บ้าง ทุกวันนี้จิตฟุ้งซ่านก้าวขาเข้าใกล้คำว่าบ้าไปเต็มที แล้ววันนี้พ่อก็มีงานใหญ่ต้องไปดูแลจัดเตรียมด้วย นั่นเท่ากับว่าทั้งบ้านฉันจะเหลือแค่ตัวเองสินะ...
“แต่ไม่ได้ไปนอนคนเดียวนะ ต้องไปด้วยเหมือนเดิม”
“....” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันหลังได้ยินสิ่งที่ออกมาจากปากเพื่อน ทำเอาความรู้สึกอารมณ์ดีในเมื่อครู่หายวับไปกับตา
“ไปนอนที่
