(วาฬ)
“วีนฉ่ำ”
สองเท้าก้าวเดินตามหลังโป๊ยเซียนเข้ามาถึงโถงกลางบ้าน เสียงบ่นพึมพำของเขาที่มีต่อเพื่อนนั้นมาพร้อมรอยยิ้มและเพราะความเงียบในตัวบ้านทำให้คนที่เดินนำหน้าอยู่หยุดชะงัก หมุนตัวหันหน้ากลับมาจ้องตาเขม็งด้วยความหงุดหงิดที่ไม่มีทีท่าจะลดลงเลย
ความจริงมันหายไปแล้วแหละแต่กลับมาอีกครั้ง ด้วยสาเหตุอะไรเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน...
“ด่าเหรอ” ดวงตากลมจ้องหน้าเขาอย่างจับผิด แล้วคนอย่างโป๊ยเซียนถ้าเกิดเรื่องสงสัยอะไรแล้วละก็จะต้องหาคำตอบให้ได้ไม่งั้นนอนไม่หลับ
“ไม่ได้ด่า”
“หรือว่าดุอะไรกูอีก”
“ไม่ได้ดุ ถ้าไม่ดื้ออะนะ” สายตาของเราจ้องมองกันและกัน บางทีคนดื้อก็ไม่ค่อยรู้ตัวว่าทำอะไรไปบ้าง พอเขาดุก็พาลน้อยใจแต่ไม่ว่ายังไงสุดท้ายก็พร้อมจะง้อคนตรงหน้าอยู่ดี
“ไม่เคยดื้อ กูไม่ดื้อมึงก็ดุ” โป๊ยเซียนตอบกลับมาด้วยความมั่นใจ ยกแขนขึ้นกอดอกเถียงกลับด้วยความไม่ยอม
บอกแล้วไงว่าคนดื้อไม่เคยรู้ตัวอะไรเ
