พอออกมาจากห้องประชุมแล้ว เธอก็รีบกลับไปที่โต๊ะทำงาน และเก็บกระเป๋า ทั้งของที่จำเป็นใส่ลงไป ก่อนจะรีบวิ่งออกไปอย่างลนลาน จนพนักงานที่นั่งอยู่แถวนั้น ก็ต่างมองกันอย่างไม่เข้าใจ
"ฟ้าใสเดี๋ยวก่อน"
"..." แต่แทนที่จะหยุด เธอกลับพยายามวิ่งให้เร็วกว่าเดิม แต่สุดท้ายก็ไม่เป็นผล เพราะคนที่ตัวใหญ่กว่า ตอนนี้จับตัวเธอไว้แล้ว
"ฟ้าใส!"
"พี่วิน" เธอก็เรียกเขาเสียงแผ่ว พร้อมกับน้ำตาที่ไหล
"..." วินที่เห็นเธอร้องไห้ ก็ถอนหายใจออกมา เขาก็พอรู้มาบ้าง ว่านายน้อยของเขา ไม่ได้ดีกับเธอเท่าไหร่ แต่เขาก็เป็นคนที่ดีขึ้น ในตอนที่เธอไม่อยู่แล้ว
และทั้งคู่ก็แยกออกมา คุยกันตามลำพังที่ห้องนั่งเล่น ความจริงก็ค่อนข้างจะรู้จักกันดี ตลอดเวลา 6 ปี ที่เธออยู่ที่บ้านเจ้าสัวธวัช วินก็เป็นอีกคน ที่เธอพูดคุยด้วยได้ และเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร เหมือนกับนายน้อยของเขา
"มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงฟ้าใส" เขาถามเธอด้วยความเป็นห่วง เพราะไ
