“นั่งรอสักครู่ครับ” ชายชุดดำเอ่ยบอก เขาพาโยธาเข้ามาในห้องๆหนึ่ง เดาว่าเป็นห้องทำงาน ก่อนที่ชายคนนั้นจะเดินออกไปพร้อมกับประตูบานใหญ่หน้าห้องปิดสนิทลง
แกร๊ก!
“รอนานมั้ย?” เสียงหวานนุ่มนวลเอ่ยถามจากทางด้านหลังเรียกความสนใจจากโยธาได้เป็นอย่างดี น้ำเสียงนี้เขาจำได้ว่าเคยได้ยินที่ไหนซักที่เมื่อนานมาแล้ว เพียงอึดใจก็ปรากฏร่างบางอรชรแก่สายตา
“คุณ”
“คิดว่าใครล่ะ หื้ม? ชีวิตตัวเองยังดูแลได้ไม่ดี แล้วแบบนี้ฉันจะฝากลูกสาวไว้กับนายได้ยังไง”
“ ถ้าเป็นแพนพายผมจะปกป้องเธอด้วยชีวิต เอ่อ....คุณให้คนพาผมมาที่นี่หรอครับ”
“ใช่!ฉันเคยบอกนายแล้ว เราต้องได้เจอกันอีก” อัญญาทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้หนังตัวใหญ่หลังโต๊ะทำงาน แผ่นหลังเล็กเอนพิงท่าสบาย ขาเรียวตวัดไขว่ห้าง พลางกวาดสายตามองสำรวจร่างกายบอบช้ำของเด็กหนุ่มรุ่นลูกตรงหน้า
"คุณต้องการอะไรกันแน่ครับ"
"หึหึ...รู้มั้ยมีคนจ้องจะเอาชีวิตนาย”
“ใครครับ?” โยธานั
