หลังมื้ออาหารผ่านพ้นไปแพนพายขอตัวขึ้นมายังห้องนอนส่วนตัวบนชั้นสองของตัวบ้าน ปล่อยให้พ่อแม่และพี่ชายทั้งสองคนนั่งคุยงานกันต่อ
ก๊อก! ก๊อก!
"แพน...หม่าม้าเข้าไปได้มั้ยคะ" เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับอัญญาเอ่ยถามเจ้าของห้อง
"เข้ามาได้เลยค่ะม้า แพนไม่ได้ล็อค" สิ้นเสียงหวานเอ่ยอนุญาตประตูหน้าห้องเปิดออกกว้าง ร่างอรชรอ้อนแอ้นของหญิงวัยกลางคนก้าวเดินช้าๆ ก่อนจะหยุดยืนตรงหน้าลูกสาวพร้อมกับส่งยิ้มให้ แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนุ่มข้างกัน
"มีอะไรอยากคุยกับหม่าม้ามั้ยคะ" เห็นสีหน้าแพนพายทำให้อัญญารับรู้ได้ทันทีว่า เวลานี้ลูกสาวของเธอยังคงจมอยู่กับความทุกข์ เธอเลี้ยงเองกับมือทำไมจะดูไม่ออก
"หม่าม้า~"
"ระบายออกมาได้เลยแพน หม่าม้าพร้อมรับฟัง"
“แพนควรทำยังไงดีคะ”
“ค่อยๆคิดนะลูก หม่าม้าไม่อยากเห็นน้ำตาของลูกเลย”
“แพนรักเขา ฮึกฮือ~” ในที่สุดหยาดน้ำตาที่เคยกลั้นไว้ก็ไหลอาบแก้มเนียนอย่างห้ามไม่อยู่ จา
