“ใช่ ฉันจะให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ”
“งั้นแต่งงานกับสิได้มั้ยล่ะคะ”
“อะไรนะ?”
“แต่งงานไงคะ ถ้าพี่ยอมแต่งงานกับสิ แล้วสิก็จะยอมปล่อยมันไป อ้อ แต่ต้องรอให้เราแต่งงานกันจริงๆ ก่อนนะคะ แค่รับปากเฉยๆ สิจะไม่นับ”
“เธอบ้าไปแล้วหรือไงสิ! บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้รักเธอ และเธอก็ไม่ได้รักฉันด้วย แล้วเราจะมาแต่งงานกันเพื่ออะไร”
“ค่ะ สิไม่ได้รักพี่ แต่คนอย่างสิจะไม่ยอมให้ใครมายกเลิกงานหมั้นแล้วทิ้งกันไปง่ายๆ หรอก ถ้าหากว่าสิไม่ได้...คนอื่นก็อย่าหวังจะได้เหมือนกัน”
“เธอมันบ้าไปแล้วจริงๆ ด้วย” เจษฎ์มองเธออย่างรังเกียจ
“พี่จะคิดยังไงก็ช่าง เลือกเอานะคะว่าจะยอมแต่งกับสิดีๆ หรือจะยอมให้ลูกกับเมียของพี่ตายไปตั้งแต่ตอนนี้เลย”
“คุณสิ ฉันบอกแล้วไงว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของเค้า พวกคุณจะแต่งหรือไม่แต่งงานกันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย อย่าทำร้ายพวกเราเลยนะคะ ปล่อยเราไปเถอะ ฉันไม่ได้มีความหมายอะไรกับเค้าขนาดนั้นห
