ดูเหมือนว่าปู่ของเขาจะกดวางสายไปแล้ว แถมยังปิดเครื่องทิ้งกันไปอีกเพราะไม่ว่าเขาโทรกลับไปกี่รอบก็ไม่สามารถติดต่อได้เลย จิณณ์ได้แต่กลอกตามองบนอย่างอ่อนใจ ไม่คิดว่าคุณปู่ของเขาจะทิ้งระเบิดเวลาลูกใหญ่เอาไว้ให้กันแบบนี้ มันน่าจับไปโยนทิ้งบ้านพักคนชราซะจริง
ตาแก่คนนี้นี่!
“จิณณ์! จิณณ์!”
เสียงพี่ชายตะโกนเรียกดังมาจากด้านในห้องพัก คนที่ยืนอยู่ในห้องรับแขกอย่างเขาเลยได้แต่กุมขมับแล้วถอนหายใจเฮือกก่อนจะปั้นหน้าแช่มชื่นเข้าไปเผื่อจะช่วยให้พี่ชายใจเย็นขึ้นมาบ้าง
“มาแล้วครับมาแล้ว อย่าตะโกนดังนักสิครับ ช่วงนี้ผมยิ่งขวัญอ่อนอยู่ด้วย”
“อย่างนายน่ะเหรอจะขวัญอ่อน”
“ก็อย่างผมนี่แหละครับ แล้วนี่...พี่เรียกผมทำไมครับ หิวข้าวหรือหิวน้ำ”
“พี่ไม่หิวอะไรทั้งนั้นแหละ จะบอกให้นายช่วยโทรตามปู่ให้หน่อย บอกปู่ให้รีบพาพู่มาหาพี่ได้แล้ว”
“เอ่อ...เรื่องนั้น...”
“ทำไม? หรือปู่ยังคุยไม่เสร็จอีก จะคุยอะไรนานนักหน
