“แต่แกอย่าลืมนะว่าแกต้องเลี้ยงลูกแฝดน่ะ ค่าใช้จ่ายในการเลี้ยงเด็กคนนึงก็ว่าหนักหนาแล้ว นี่แกต้องเลี้ยงแบบคูณสองเลยนะ ต่อให้ตอนนี้เงินในบัญชีของแกยังมีเหลือเฟือก็เถอะ แต่จนกว่าลูกจะโตเรียนมหาวิทยาลัย ต้องใช้เงินอีกมหาศาลเลยนะ ลำพังงานที่ต่างจังหวัดจะได้เงินเดือนสักเท่าไหร่กันเชียว”
สิ่งที่มณีเนตรพูดมาทำให้ภูษิตาเริ่มลังเลใจ แต่จะให้อยู่ที่นี่ต่อไปเธอก็ทำใจไม่ได้จริงๆ
“แล้วพู่ควรจะทำยังไงดีล่ะเนตร พู่ควรจะทำยังไงดี”
“ข้อแรกเลย แกต้องท่องเอาไว้แกไม่ใช่คนผิด เพราะฉะนั้นแกไม่ต้องหนีหน้าใครทั้งนั้น คนพวกนั้นต่างหากที่จะต้องรู้สึกผิดต่อแก”
“ไม่มีทางหรอก ถ้าพวกเค้ารู้สึกผิดจริง ก็คงไม่ทำกับพู่แบบนี้”
“งั้นก็ช่างสิไม่ต้องไปใส่ใจ ถ้าคนเรามันจะไม่มีสามัญสำนึกขนาดนั้นก็ท่องไว้แค่ว่า...ช่างแม่ง สิ่งที่พู่ควรทำคือตั้งสติ แล้วโฟกัสไปที่ลูกอย่างที่เราเคยคุยกันไว้ จำได้รึเปล่า”
ภูษิตาก้มลงมองที่หน้าท
