“หมดแรงกันแบบนี้ กลับบ้านนอนเลยไหมคะ” มุกเอี้ยวหน้าไปมองลูกชายทั้งสองยังเบาะหลังที่ดวงตาปิดปรือ คอพับคออ่อนจะหลับเสียให้ได้ ด้วยเหนื่อยล้าจากการแข่งเกมกีฬา โดยมีวราเป็นคนขับรถพาเธอกับลูกมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์แทนไท
“ไม่ๆ ไม่กลับบ้าน ไปบ้านคุณทวดครับ” เมฆรีบยกมือกวัดไกวไม่ยอมกลับบ้าน จะไปบ้านคุณทวดก่อน แม้ดวงตานั้นจะหนักอึ้งจนลืมตาไม่ขึ้น
“ต้องฉลองก่อนครับ ฉลองบ้านคุณทวด” หมอกบอกทั้งที่ยังหลับตา ศีรษะเอียงซบกับหมอนรองคอ
“ให้นอนกันไปก่อนก็ได้ ถึงบ้านคุณทวดแล้วค่อยปลุก” วราเอี้ยวหน้าไปมองลูกชาย เมื่อไฟสัญญาณจราจรเป็นสีแดง ยิ้มให้กับความน่ารักของลูกชายตัวน้อย
“อาการนี้กลัวว่าจะไม่ตื่นแล้วน่ะสิคะ น่าจะหลับกันยาวถึงเช้า เล่นได้ทุกเกมไม่รู้จักเหนื่อย พอขึ้นรถได้พลังหมด” มุกว่า ขนาดเธอลงแข่งขันแค่ไม่กี่เกม ยังเหนื่อยและเมื่อยเนื้อตัวเลย
“เด็กผู้ชายก็แบบนี้แหละ”
“ค่ะ” มุกประชดประชันอย่างไม่จริง
