“วันนี้บ้านตาอ่ำยายแย้มดูครื้นเครงจังเลย” เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุยจางหาย เมื่อเสียงของแขกไม่ได้รับเชิญดังขึ้น
“ไอ้จ๊อดเอ็งมาทำไม” ตาอ่ำกำมีดอีโต้ในมือแน่นเดินออกมายืนจังก้า ไม่แสดงความเป็นมิตรจนทุกคนรู้สึกได้
“จอร์นไม่ใช่จ๊อด พ่อตาเรียกให้ถูกๆ หน่อยสิครับ” น้ำเสียงและท่าทางยียวนราวกับพวกนักเลงหัวไม้ เฉกเช่นคนที่ติดตามมาด้วยอีกสองคน
“กูไม่เคยมีลูกเขยแบบมึง พูดให้มันดีๆ ไม่งั้นกูจะจามกบาลมึงด้วยอีโต้นี่”
“เอ็งมาทำไมบักจ๊อด”
“จอร์นครับแม่ยาย มีคนไปบอกว่าเห็นปุ้มปุ้ยแวบๆ ฉันก็เลยมาดูให้เห็นกับตา ปุ้มปุ้ยจ๋า ปุ้มปุ้ยของพี่จอร์นกลับมาแล้วจริงๆ ด้วย ว้าวๆ ปุ้มปุ้ยของพี่จอร์นเปลี่ยนไป ไม่เจอกันสองปีสวยขึ้นเป็นกองเลย” จอร์น นักเลงหัวไม้ประจำหมู่บ้าน หลานชายของตาจ่อย ลูกของคนที่เคยมีเรื่องกับครอบครัวปุ้ย หันมาเห็นปุ้ยที่เดินออกมาจากบ้านก็ปรี่เข้าไปหา แต่ก็ถูกมีดอีโต้ในมือตาอ่ำขวางเอาไว้
“เข้า
