“โมโหคนอื่นแต่มาลงที่หนู พอหายก็มาทำดี ตบหัวแล้วลูบหลัง…” เธอหันมาต่อว่าเขาดวงตากลมโตมองเขาอย่างตำหนิ
“…ขอโทษ ได้ไหม” เขาพูดออกมาติดขัดเหมือนกับคำนั่นมันยากเย็นมากสำหรับเขา
“ไม่ได้หรอกค่ะ คำขอโทษมันเทียบไม่ได้กับสิ่งที่เสียไปด้วยซ้ำ” คิดถึงหันไปมองทางอื่นแล้วหันกลับมามองเขาอีกครั้งด้วยแววตานิ่ง “ทั้งร่างกายและความรู้สึก”
“งั้นฉันทำอะไรได้บ้าง เธอถึงจะยกโทษให้” เขาถามออกไปแบบนั้น ยอมรับกับความผิดของตัวเองแต่เขากลับไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเพื่อให้เธอพอใจ
“กลับไปเถอะค่ะพี่แผ่นดิน หนูไม่ชอบความสัมพันธ์แบบนี้ จบเรื่องของเราเท่านี้เถอะ” หญิงสาวพูดแล้วหันกลับมาเพื่อไม่ให้เห็นหน้าของเขาที่มันจะทำให้เธอรู้สึกสับสน
“ถ้าฉันบอกว่าไม่จบล่ะ”
“แต่หนูจะจบ พี่แผ่นดินไม่สิทธิ์อะไรมาบังคับหนูนะ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน” คิดถึงพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เธอพยายามแล้วที่จะไม่ร้องไห้ แต่กลับทำมันไม่ได้
