วันต่อมา
ครินทร์มาร่วมงานเลี้ยงของคุณหญิงเนตรลดาตามคำขอของคนเป็นแม่ ภายในงานเต็มไปด้วยแขกชนชั้นสูง ประโคมเครื่องประดับแข่งกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
คนที่ไม่ชอบใส่ชุดสูทเต็มยศรู้สึกอึดอัดกับงานสังคม หากสถานที่จัดงานเป็นผับมีดนตรีจังหวะมันๆ คงไม่ดูน่าเบื่อเท่าเสียงไวโอลินและเปียร์โนที่ชวนให้ง่วงนอน
ผู้หญิงในงานที่พยายามส่งสายตามาหว่านเสน่ห์ ไม่ได้ทำให้ครินทร์รู้สึกสนใจหรือตื่นเต้นได้เลย มันยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากออกไปจากงานนี้เร็วๆ
“ไม่เจอกันนานเลยนะครินทร์” เนตรลดา เดินเข้ามาทักทายครินทร์ด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดีครับคุณป้า” เขายกมือไหว้คุณหญิงเนตรลดา ก่อนจะเหลือบมอง เจนิส เพียงนิดและดึงสายตากลับ
“เป็นไงบ้างครินทร์” เจนิสเอ่ยถามครินทร์อย่างเป็นกันเอง
“ก็ดี”
“ไม่เจอกันนานเลยเนอะ” เจนิสพยายามชวนครินทร์คุย เมื่อก่อนเธอกับเขาเคยสนิทกันมากกว่านี้ หลังจากที่เธอไปเรียนต่อที่อังกฤษ จากสนิทกลายเป็
