เซลีนเดินออกจากห้องน้ำในชุดนอนเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น ร่างบางเดินไปนั่งลงข้างเตียงแล้วหยิบตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลผูกโบว์แดงที่ครินทร์เป็นคนคีบให้มาวางบนตัก ส่วนถุงกระเป๋าแบรนด์เนมก็วางอยู่โซฟาไม่ไกลนัก
มือเรียวเล็กลูบขนนุ่มของมันเบาๆ เมื่อนึกถึงคนคีบให้ใบหน้าสวยหวานก็พลันเผยรอยยิ้มเล็กๆ สิ่งของราคาแพงที่เขาซื้อให้ยังเทียบไม่ได้กับตุ๊กตาตัวนี้…
เพราะเขาคีบให้ด้วยความตั้งใจ มันจึงทำให้เธอรู้สึกดีมากกว่าได้สะพายของแพงๆ อย่างกระเป๋าใบนั้น
‘คนของผมครับ’
แค่หวนคิดถึงประโยคนั้นของเขา หัวใจเธอก็พลันสั่นไหวขึ้นมาอีกครั้ง เลือดในกายสูบฉีดแรงจนแทบระเบิดออกมา ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ จนเผลอกอดตุ๊กตาหมีแน่น
“คนของเขา…” เธอพึมพำกับตัวเองเสียงเบา แทบไม่อยากเชื่อว่าเขาจะพูดแบบนั้นต่อหน้าผู้หญิงคนนั้นโดยไม่ลังเลเลยสักนิด
เซลีนกอดตุ๊กตาหมีไว้แน่นเหมือนกำลังโอบกอดแทนเขา ความรู้สึกอบอุ่นและสับสนตีกันวุ่นใน
