โรงพยาบาลภูริธนากุล
“เย็นนี้แม่อยากกินอะไร เดี๋ยวเซย์ทำให้กิน” เสียงหวานเอ่ยถามพลางโน้มตัวลงใกล้ๆ ผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่บนรถเข็น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มดีใจไม่แพ้กัน
“อะไรก็ได้ที่ลูกทำ แม่กินได้หมดเลย” กรองแก้วหันไปตอบลูกสาวด้วยรอยยิ้ม วันนี้เป็นวันแรกที่ได้กลับบ้าน หลังจากพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลมานานหลายวัน
“งั้นเย็นนี้พี่เป็นลูกมือให้เอง” เซนต์ที่เดินตามข้างๆ เอ่ยแทรกด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“จะรอดไหมเนี่ย” เธอเอ่ยแซวพี่ชายเหมือนอย่างที่เคยทำ
“อย่าดูถูกฝีมือเชฟเซนต์”
“ตั้งแต่ไข่เจียวตอนนั้นแล้ว เค็มปี๋ ดีนะไม่ไหม้”
“วันนั้นเกิดข้อผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย”
กรองแก้วหัวเราะเบาๆ รอยยิ้มของคนเป็นแม่ที่ห่างหายไปนานเพราะอาการป่วย กลับมาสดใสอีกครั้งจนหัวใจลูกทั้งสองพองโต
บุรุษพยาบาลค่อยๆ เข็นรถเข็นออกไปตามทางเดินของโรงพยาบาล วันนี้ความรู้สึกภายในใจของสองพี่น้องไม่ใช่ความกังวล หากแต่เป็นค
