“คะ... คุณ”
เธอถอยหนีโดยสัญชาตญาณเมื่อเห็นเพลิง เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน
“ดีใจที่สุดในโลกเลยที่ยังจำผัวคนนี้ได้”
“ถอยไปนะ”
เธอถอยหนี เขาย่างเข้าหา สีหน้าของเขาทำให้เธอหวาดกลัวมันเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์และเหมือนอยากแกล้งเธอ
ร่างน้อยหนีไปที่ประตู มุดเข้าใต้วงแขนของเขาที่อ้าออกมาเพื่อตะครุบร่างของเธอเอาไว้
“ว้าย!”
วิ่งไปได้ยังไม่ทันถึงประตูเขาก็กระชากข้อมือบางเอาไว้ ก่อนจะกดเธอไปกับผนังห้อง ใช้มือข้างหนึ่งกักเอาไว้ไม่ให้เธอหนีไปไหนได้
“คิดถึงฉันหรือเปล่า”
เขากระซิบถาม แววตาที่เปลี่ยนไปของเขาทำให้เธอต้องกะพริบตาปริบๆ
“อื้อ...”
โดนจูบโดยไม่รู้ตัว พอได้สติ รีบจัดการทุบแผ่นหลังของเขาระรัว ดูเหมือนเขาจะไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย
เขาละริมฝีปากออกห่างเมื่อจูบจนแทบหายใจหายคอไม่ออก ลมหายใจหอบกระเส่ารุนแรงของเขาบ่งบอกถึงความปรารถนามากล้น
มณีรินทร์เริ่มดิ้นอีกครั้ง ในขณะที่เขาจับเ
