วันถัดมา
เหมยลี่ตื่นแต่เช้ามาทำอาหารเช้าให้กับซิลวานและลูกสาวของเธอที่ยังนอนหลับกันอยู่ ถ้ามองแบบผิวเผินก็เหมือนกับภรรยาที่ตื่นเช้าขึ้นมาเพื่อทำอาหารรอสามีและลูกที่จะตื่นทีหลัง
ฟึ่บ~
เอวเล็กถูกกอดจากด้านหลังด้วยมือเดียว ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะวางลงบนไหล่ของเธอมองดูสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่อย่างตั้งใจ
“กลิ่นหอมจัง”
“กับข้าวเหรอคะ?”
“เปล่าครับ ผมหมายถึงคุณ”
“......” เหมยลี่หันมองคนข้างๆ ที่เอาคางเกยไหล่ของเธออยู่ ปลายจมูกของเธอนั้นเกือบจะโดนแก้มของเขาอยู่แล้ว แต่เธอก็รีบผละหน้าออกมาทันทีเพราะตกใจ
“จะหอมแก้มผมเหรอครับ?”
“คุณนี่นะ รีบออกไปเลย ปล่อยมือออกจากเอวของฉันด้วย”
“ไม่ปล่อยครับ จะอยู่แบบนี้แหละ”
“คุณซิลวาน...”
“ป่าไม้ครับ ผมชื่อป่าไม้”
“ค่าคุณป่าไม้ ปล่อยมือออกจากฉันก่อนนะ ฉันทำไม่ถนัด”
“โอเคครับ”
ซิลวานยอมปล่อยมือออกไปจากเอวของเหมยลี่ พร้อมกับถอ
