“ฮึกฮื้ออ แง้งงง ฮื้อออ หนูกลัว หนูกลัว ฮื้ออ”
“ชู่ว~ ไม่เป็นอะไรแล้วนะคะคนดี กอดอาไว้นะ อย่ามองนะคะคนเก่ง” ซิลวานกอดเด็กน้อยที่วิ่งมาหาเขาไว้แน่น ตัวเล็กๆ ที่กำลังสั่นเพราะเสียงสะอื้นมันทำให้เขาใจเสียไปหมดเลย
และตอนนี้เขาก็ไม่อยากให้น้องถิงถิงมองเห็นพ่อของตัวเองที่กำลังถูกตำรวจจับด้วย มันคงเป็นภาพจำที่ไม่ดีมากแน่ๆ สำหรับเด็ก
“ฮึกฮื้อ...”
“ไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ อาอยู่ตรงนี้แล้ว”
“คุณอา ฮื้อ...”
“น้องถิงถิง...” เหมยลี่เดินเข้ามาหาทั้งสอง หลังจากที่พูดคุยอยู่ตรงนั้นอยู่ครู่นึง เธอคว้าลูกสาวตัวน้อยของเธอไปกอดไว้แน่น “ไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ”
“คุณแม่ ฮึก...”
“กลับกันเถอะครับ ไว้ค่อยไปให้ปากคำพรุ่งนี้”
“ค่ะ”
ซิลวานรีบขับรถพาสองแม่ลูกกลับทันที พอกลับมาถึงน้องถิงถิงก็หลับทันทีราวกับคนไม่ได้นอนทั้งคืน ส่วนเหมยลี่นั้นก็ออกมานั่งอยู่ด้านนอก ถึงตอนนี้เธอก็ยังหลับไม่ลงจริงๆ
“เหมย...”
