ฉันว่าฉันคงทำผิดไปเรื่องหนึ่งจริงๆ นั่นแหละ การที่ช่วยให้คนอื่นเขาดีกันแล้วตัวเองต้องมานั่งกินแห้วนี่มันหมายความว่ายังไงกันนะ?
“พี่ฌอน อันนี้เฌอไม่เข้าใจเลยค่ะ อธิบายอีกรอบได้ไหม”
เสียงยัยชะนีเด็กอ้อนพี่ชายแบบนี้ทั้งวัน ตั้งแต่เขากลับมาจากมหาลัย จนมืดค่ำก็ไม่ยอมกลับ ฉันได้แต่นั่งถอนหายใจอยู่บนโซฟามองดูพี่น้องที่น่ารัก ติวหนังสือให้กัน
“เฌอดึกแล้ว กลับบ้านไปเถอะ” ฌอนบอกน้องสาว
“แต่ว่า…”
“ดึกแล้วเป็นผู้หญิง กลับบ้านดึกดื่นมันไม่ดี”
“ก็ได้ค่ะ งั้นเฌอกลับนะคะ พี่ฌอน พี่อิง” นางยกมือไหว้แล้วเดินเข้ามาใกล้ฉัน
“พรุ่งนี้เฌอจะมาแต่เช้าเลยค่ะ” ยัยชะนีเด็กแอบมากระซิบกับฉันแล้ววิ่งแจ้นไปที่ประตู ฉันได้ทำแค่ท่าฟึดฟัดแล้วหันมองคนตัวโตที่เก็บหนังสือเก็บในชั้น ฉันเดินเข้าไปกอดแผ่นหลังกว้างเอาไว้ เขาหยุดแล้วหันมามองฉัน
“เป็นอะไรครับ ทำหน้าเซ็งๆ” เขาถาม
“ก็น้องสาวนายนะสิ มาแย่งความอบอุ่นของนายไปจา
