ผ่านมาสองปีแล้วที่ความรักระหว่างกรัณย์กรกับปิ่นปินัทธ์ก็ยังไปได้ด้วยดี ทั้งสองยังคงโทรศัพท์หากันและเมื่อมีเวลาว่างก็จะหาโอกาสมาเจอกันอยู่บ่อยๆ แต่ช่วงนี้กรัณย์กรทำงานค่อนข้างหนัก เพราะอาจารย์มอบหมายงานให้เขาดูแลเคสผู้ป่วยซึ่งแต่ละคนก็อาการค่อนข้างจะหนักจนต้องดูแลอย่างใกล้ชิดเพราะอาการของผู้ป่วยสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา
และในสัปดาห์นี้ผู้ป่วยที่เขารับผิดชอบก็อาการหนักมาก ถึงขั้นต้องย้ายจากวอร์ดธรรมดาไปในแผนกไอซียูทำให้กรัณย์กรเครียดมากเขา ไม่ได้โทรหาคนรักอย่างที่คุยกันไว้เพียงแต่ส่งข้อความไปบอกหญิงสาวว่าช่วงนี้งานเขาหนักและไม่สะดวกที่จะคุยโทรศัพท์กับเธอเขาหวังว่าปิ่นปินัทธ์จะเข้าใจในลักษณะงานของตนเอง
“หนักเอาการเลยใช่มั๊ยรัณย์”
“ก็หนักเท่าที่เจอมาเลย แล้วคนไข้ของอ้อมล่ะเป็นยังไงบ้าง” ชายหนุ่มถามอ้อมหรือลดาพรเพื่อนหมอที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่มหาวิทยาลัยละได้มาเรียนเฉพาะทางด้วยกันอีกครั
